تنهايي امام زمان

قاي من!

مولاي غريب و تنهاي من! مضطر فاطمه عليها السلام!

اسير آل محمد عليهم السلام! پدر مهربان اهل عالم!

مي خواهم غربتت را حكايت كنم؛ غربتي كه دوازده قرن است ريشه دوانيده، غربتي كه اشك آسمان و زمين را جاري ساخته؛ غربتي كه حتي براي برخي محبانت غريب و ناشناخته است؛ غربتي كه اجداد طاهرينت پيش از تولد تو بر آن گريسته اند .

متحيرم كدامين مصرع ازاين مثنوي "هفتاد من كاغذ"را بازخواني كنم؟

كدام سطر، كدام صفحه و كدام فصل از مجلدات اين كتاب قطور را باز نويسم؟

من از تصوير اين غربت وغم ناتوان ام.

از كجا آغازكنم؟ از خود بگويم يا ازديگران؟ از نسل هاي گذشته بگويم يا از نسل امروز؟ ازدوستان شكوه كنم يا از دشمنان؟ از عوام گلايه كنم يا از خواص؟

از آناني بگويم كه خاطر شريف تو را مي آزارند؟ از آنها كه دستان پدرانه و مهربانت را خون ريز معرفي مي كنند؟ از آنها كه چنان برق شمشيرت را به رخ مي كشند كه حتي دوستانت را ازظهورت مي ترسانند؟ از آنها كه تو را به دوردست ها تبعيد مي كنند؟ از آنان كه تو را دست نيافتني جلوه مي هند؟ از آنها كه به نام تو مردم را به دكه هاي خويش فرا مي خوانند؟ از آنها كه همواره بر طبل نوميدي مي كوبند و زمان ظهورت را دور مي پندارند؟ از آنها كه تو را آن گونه كه خود مي پسندند... و نه آن گونه كه هستي و مي خواهي- نشان مي دهند؟ آنها كه غيبتت را به منزله ي "نبودنت" تلقي مي كنند؟

مولاي من... گويا همه چيز، دست به دست هم داده است تا شما در غربت بمانيد! لشكريان ابليس هم شب و روز در كارند. نمي دانم چه كساني واقعا تو را و ظهور تو را مي خواهند؟ خدا مي داند و تو! اما اين را مي دانم كه پس از گذشت دوازده قرن از شروع غيبتت، هنوز پيروز اين ميدان، ابليس و لشكريان انس و جن اويند كه در كشاكش غيبت و ظهور، شب ظلماني غيبت را تا هم اكنون امتداد داده اند.

از خود آغاز مي كنم كه هر كس از خود شروع كند، امر فرج اصلاح خواهد شد.

مي خواهم به سوي تو بر گردم. يقين دارم بر گذشته هاي پر از غفلتم گريمانه چشم مي پوشي؛ مي دانم توبه ام را قبول مي كني و با آغوش باز مرا مي پذيري؛ مي دانم در همان لحظه ها، روزها و سال هاي غفلت هم، برايم دعا مي كردي. من از تو گريزان بودم؛ اما تو هم چون پدري مهربان، دورادور مرا زير نظر داشتي... العفو... العفو!

اين شكايت را به كجا بريم كه نه تنها بي خبران دور از آبادي، حتّي برخي مومنان و مقدّسان نيز شنيدن از غربت حضرت بقية الله عليه السلام را تاب ندارند؟! خدايا! عجب حجاب ضخيمي؟ چه غربت عجيبي؟!!

آري! شايد گفتن از غربت امام عصر ارواحنافداه كمي عجيب و غريب به نظر برسد! احتمالاً برخي خواهند پرسيد: مگر امام زمان (عليه السلام) هم غريب است؟ شايد برخي ديگر، به كار بردن اين گونه تعابير را فاقد مبناي اعتقادي و از موضع احساس و برخاسته از ذوقيّات نويسنده بدانند. شايد برخي نيز اساساً طرح چنين موضوعاتي را خارج از عرف تلقّي كرده و آن را نپسندند؛ چرا كه ما به طور معمول، از غربت ساير ائمه  (عليهم السلام) مطالب زيادي شنيده و مي شنويم.

مولاي متّقيان حضرت علي (عليه السلام) را به حق، اول مظلوم عالم مي دانيم.

هر ساله در ايّام فاطميّه، به ياد مصائب و مظلوميّت حضرت زهرا (عليهماالسلام) اشك ماتم مي ريزيم و بايد هم اين گونه باشد.

به هر مناسبت و در هر مصيبتي، بر مظلوميّت سيّد الشّهدا (عليه السلام) و اهل بيت مكرّمش مي گرييم و بايد بگرييم.

شنيدن نام قبرستان بقيع، غم و اندوه را بر دل هاي مان مي نشاند.

بر غربت امام موسي بن جعفر (عليه السلام) در سياه چال هاي بغداد اشك غم از ديدگان جاري مي كنيم.

با تمام وجود، امام رضا (عليه السلام) را «غريب الغرباء» مي خوانيم.

امام دهم و يازدهم را «عسكربين» لقب داده ايم؛ حاكي از آن كه اين دو پيشوا تمام عمر را در پادگان خلفاي عبّاسي محصور و تحت نظر بودند و مگر مظلوميتي بالاتر از اين قابل تصوّر است.

تهيه شده در بخش مهدويت گروه 

Http://group313.blogfa.com